Για μικρό διάστημα στα τέλη των 90s γράφαμε με τον Άρη Καραμπεάζη, τον Κυριάκο Σκορδά και τον Βασίλη Καραλάζο στο alternative.gr, ταπεινό μουσικό site που έφτιαξε ο Λευτέρης, ένας προγραμματιστής, πελάτης του Rollin Under. Το Φθινόπωρο του 2000 οι δύο τελευταίοι έφτιαξαν το Atraktos.net, ενώ εμείς αρχίσαμε τις καθημερινές ανανεώσεις του Mic.gr. Ο Άρης επέλεγε την ύλη της ημέρας μέσα από τα κείμενα που έστελναν οι Πάνος Πανότας, Λάμπρος Σκουζ, Κώστας Καρδερίνης, Στέργιος Μακαβαίος και Γιάννης Ασπιώτης, έγραφε (καλύτερα απ’ τον καθένα μας) τα δικά του άρθρα και κριτικές, ετοίμαζε το editorial και μου τα έστελνε. Εγώ έγραφα κανένα κείμενο και αναρτούσα τα άρθρα, βρίσκοντας τα εξώφυλλα των δίσκων, τα tracklist και τις φωτογραφίες, κάτι που συνεχίζω ακόμα, και ενώ στην παρέα έχουν προστεθεί προ πολλού ο φίλος μου από τα φανζινοχρόνια, Βασίλης Παυλίδης, ο Αντώνης Ξαγάς και πολλοί άλλοι. Όμως, προτρέχω. Ας γυρίσω λίγα χρόνια πίσω.
Απέκτησα την πρώτη μου dial-up σύνδεση το 1994 από την Compulink, που στεγάζονταν σε όροφο κτιρίου της Αριστοτέλους. Όπως και οι περισσότεροι μουσικόφιλοι, γοητεύθηκα κι εγώ από το ίντερνετ που ήταν ακόμα αργό και… αραιοκατοικημένο από χρήστες αλλά και σελίδες. Οι μηχανές αναζήτησης τότε λέγονταν Altavista, Lycos και HotBot, blogs δεν υπήρχαν, ούτε MySpace, Youtube, Wikipedia, Facebook, ήταν όμως σίγουρο ότι θα εμφανίζονταν την επόμενη δεκαετία, όταν κάθε σπίτι θα αποκτούσε τη δική του, γρήγορη σύνδεση.
Αρχίσαμε να ονειρευόμαστε με τον Κώστα Πραντσίδη ένα δικό μας περιοδικό στον ψηφιακό κόσμο, όπου αν είχες διάθεση για δουλειά και πρόσφερες γερό περιεχόμενο, ήταν σίγουρο ότι θα έμπαιναν να σε διαβάζουν οι αναγνώστες από παντού. Θέλαμε να είναι κάτι μεγαλύτερο από φανζίν, πολύ μεγαλύτερο, κάτι που θα εκμεταλλευόταν τις δυνατότητες του νέου μέσου. Μια βάση δεδομένων με βιογραφικά γραμμένα από μας και δισκογραφίες όλων των σημαντικών συγκροτημάτων, που θα ενημερώνονταν διαρκώς με παρουσίαση των νέων κυκλοφοριών, με πληροφορίες για τα επερχόμενα live, ενσωματωμένο ραδιόφωνο κλπ. Ό,τι αναρτούσες θα εμπλούτιζε τα προηγούμενα, όχι σαν τα τεύχη περιοδικών όπου ξεκινάς απ’ το μηδέν, η δωρεάν πρόσβαση αναγνωστών από οπουδήποτε στον κόσμο θα μας έδινε ένα σημαντικό αναγνωστικό κοινό κι ας γράφαμε για ονόματα του εναλλακτικού ροκ, η άμεση ανάρτηση μιας είδησης ή μιας ανταπόκρισης επίσης ήταν έξτρα λόγοι για να ερωτευθούμε την ιδέα και να πέσουμε με τα μούτρα στην πραγματοποίησή της.
Το κόστος της λειτουργίας του θα καλυπτόταν από τις πωλήσεις δίσκων του cdbase μας και τις διαφημίσεις. Και μια που ασχολούμαστε, είπαμε, δεν κάνουμε και το mplok που θα καλύπτει την ποιοτική ελληνική μουσική; Θα βρούμε ανθρώπους να γράφουν και ο καθένας μας θα ενημερώνει από ένα site. Dreamin’ is free, το τραγούδησαν και οι Blondie. Η πραγματοποίησή τους βέβαια, πολλές φορές κοστίζει πανάκριβα.
Τα τρία sites ετοιμάστηκαν μετά από μήνες σχεδιασμών, δοκιμών και τροποποιήσεων και ακολούθησαν χιλιάδες ώρες εμπλουτισμού τους με δισκογραφίες, φωτογραφίες, βιογραφικά, εξώφυλλα και τιμές δίσκων. Το κόστος κατασκευής ξέφυγε, όπως και το μηνιαίο της φιλοξενίας σε αυτόνομο σέρβερ στην Αμερική. Έφτασα πολλές φορές στην πόρτα του Τειρεσία και με έσωσαν φίλοι την τελευταία στιγμή, οι οποίοι συνήθως λέγονταν Σάκης και Ανδρέας.
Και μετά, κάθε μέρα που περνούσε, αυτό που ονειρευτήκαμε έμοιαζε όλο και πιο ουτοπικό. Το ίντερνετ εξελίχθηκε διαφορετικά, η συμπεριφορά των χρηστών δεν ήταν αυτή που περιμέναμε, οι πωλήσεις δίσκων καταβαραθρώθηκαν, οι διαφημιστές μάς αγνοούσαν, ο Κώστας χρειαζόταν επειγόντως μια αμειβόμενη εργασία, και όταν την βρήκε αναγκάστηκε να σταματήσει την ενημέρωση των προφίλ των συγκροτημάτων και των δισκογραφιών.
Το mplok υπολειτούργησε για λίγο μόνο καιρό, το cdbase δεν άνοιξε ποτέ, αλλά το Mic δεν μας έκανε καρδιά να το κλείσουμε, όσες φορές κι αν επανήλθε το δίλημμα. Έγινε στέκι ημών των συντακτών και υμών των αναγνωστών, όσοι κι αν είναι αυτοί και δεκαπέντε χρόνια μετά βρίσκεται εδώ και μπορεί ο καθένας να ανατρέξει σε όποια από τα χιλιάδες αποκλειστικά άρθρα, κριτικές, συνεντεύξεις, ομαδικά αφιερώματα, παρουσιάσεις βιβλίων και ταινιών επιθυμεί.
Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο στην δημιουργία άυλων σελίδων με κείμενα που δεν είναι δικά μου, επειδή με ευχαριστεί και παραδόξως με ξεκουράζει η διαδικασία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της συγγραφής των βιβλίων. Δυστυχώς, βρίσκω πολύ βαρετή και ψυχοφθόρα την προώθηση και τη διαφήμιση αυτών που κάνω. Δεν μπορώ να παίρνω τηλέφωνα σε δημοσιογράφους παρακαλώντας να γράψουν κάτι για το νέο μου εγχείρημα, να ζητάω από μουσικούς να αναρτήσουν στα κοινωνικά δίκτυα μια κριτική μας για δίσκο ή συναυλία τους, δεν μου αρέσει να βάζω pop-up τα οποία σε «υποχρεώνουν» να κάνεις like… Προτιμώ να ρίχνω μπουκάλια με μηνύματα και ν’ αφήνω την τύχη να τα μεταφέρει. Εντάξει, έχει φρακάρει ο Θερμαϊκός, αλλά υπήρξαν και πολλά που έφτασαν πολύ μακριά από τη Θεσσαλονίκη και χαροποίησαν τους παραλήπτες τους.
Περιττό να πω ότι από την ενασχόληση με τα προηγούμενα έγινα πάρα πολύ πλούσιος και για να διασκεδάσω την πλήξη μου αποφάσισα να τα βάλω με το εκδοτικό κατεστημένο.
NEXT