Λίγες ώρες πριν οι Triffids εγκαινιάσουν το Ρόδον, σε ένα ξενοδοχείο της Ομόνοιας μίλησα με τρία μέλη των Villa 21.

Ο Μπάμπης Δαλίδης αποφάσισε, πέντε χρόνια πριν το σωτήριο έτος που διανύσαμε (1987), να φτιάξει την Creep με σκοπό να βγάζει τους δίσκους των φιλικών του συγκροτημάτων. Τα πρώτα γκρουπ που διάλεξε για την κυκλοφορία singles ήταν οι Yell-O-Yell, οι Villa 21 και οι Headleaders. Το δεύτερο single της Creep και πρώτο για τους Villa 21 ήταν το “I See No”.

Τα singles αγοράζονταν σαν ζεστά τυροπιτάκια κι αυτό έκανε τη δεύτερη κοπή απαραίτητη. Ακολούθησαν singles των Reporters, Headleaders, Clown, Metro Decay, Art of Parties και άλμπουμ από τους προηγούμενους συν South of No North, Rehearsed Dreams, Cpt Nefos, Angelo & His Egos (ο τελευταίος ήταν παραγωγή της «Πανδώρας» που ήταν εταιρεία διανομής). Μετά από 21 δίσκους (7”, EP’s και LP’s) η Creep σταμάτησε να υφίσταται.

Βρέθηκα με τους Κώστα Ποθουλάκη, Μπάμπη Δαλίδη και Άντα Λαμπάρα των Villa 21 και συζήτησα μαζί τους. Πρώτο θέμα συζήτησης φυσικά η Creep.

Θυμάμαι δήλωση των Libido Blume γι’ αυτήν πως ήταν "μια εταιρεία με τάσεις αυτοκτονίας". Συμφωνεί ο Μπάμπης; (Σημ. Ο Άκης Μπογιατζής των Libido Blume έπαιζε πριν στους Cpt. Nefos οι οποίοι κυκλοφόρησαν ένα single στο Happening και ένα LP στην Creep).

O Μπάμπης πιστεύει πως οι Nefos πικράθηκαν επειδή οι πωλήσεις του LP τους δεν ήταν ανάλογες των προσδοκιών τους και των πωλήσεων του single, το οποίο, κατά τον ίδιο, κυκλοφόρησε σε μια εποχή που δεν υπήρχαν πολλές ανεξάρτητες κυκλοφορίες και ο κόσμος αγόραζε ό,τι ελληνικό έβγαινε. Όταν αυτές πύκνωσαν, ο κόσμος έγινε πιο εκλεκτικός. Από τη μεριά του δηλώνει πως έκανε ότι έκανε και στους άλλους δίσκους κι ότι του επέτρεπαν οι οικονομικές του δυνατότητες για την προώθησή του. Αρνητική για την πορεία του δίσκου ήταν και η διάλυση του γκρουπ, αμέσως μετά την κυκλοφορία του.

Οι περισσότεροι δίσκοι της Creep έβγαζαν τα έξοδά τους (όπως πάντα η προσωπική εργασία δεν υπολογίζεται). Μερικοί εξαντλούσαν την πρώτη χιλιάδα και επανεκτυπώνονταν. Αφού λοιπόν το οικονομικό πρόβλημα δεν ήταν οξύ, αναρωτιέμαι γιατί έκλεισε η Creep. Μήπως ο σκοτεινός ήχος που κυριαρχούσε στις κυκλοφορίες της ήταν πλέον εκτός μόδας;

Ο Μπάμπης παραδέχεται ότι πολλές κυκλοφορίες της Creep είχαν σκοτεινό ήχο, αλλά αυτό δεν ήταν το σήμα κατατεθέν της εταιρείας. Μάλλον για σύμπτωση επρόκειτο. Όσο για τη διακοπή της λειτουργίας της δύο είναι οι κυριότεροι λόγοι. Ο πρώτος είναι η κούραση, το πινγκ-πονγκ από μαγαζί σε μαγαζί με ένα μηχανάκι και μια σακούλα δίσκους. Ο δεύτερος είναι η άνοδος των Villa 21, του γκρουπ που συμμετέχει, και με το οποίο προωθεί τη δική του μουσική. Επισημαίνει ότι τίποτα, παρ’ όλ’ αυτά, δεν είναι οριστικό και αμετάκλητο. Αν βρεθούν άτομα με διάθεση για δουλειά και συνεργασία, η Creep θα συνεχίσει να βγάζει δίσκους. Πριν πάμε στους Villa 21 κάτι ακόμα. Πόσο αυστηρός ήταν στις επιλογές του, πόσο του άρεσαν αυτά που κυκλοφορούσε;

"Σίγουρα μου άρεσαν. Όμως όταν σε μια πόλη υπάρχουν πέντε γκρουπ και θέλεις να βγάλεις ένα δίσκο, αναγκαστικά θα διαλέξεις ένα από τα υπάρχοντα".

Πάμε πίσω στο 1982.

Ο Κώστας Ποθουλάκης (κιθάρα-φωνή) και η Άντα Λαμπάρα (κήμπορντς) φτιάχνουν τους Villa 21 και με rhythm box και τη βοήθεια φίλων ηχογραφούν μερικά κομμάτια. Ο μπασίστας των Yell-O-Yell δίνει το demo στον Μπάμπη Δαλίδη που αποφασίζει να βγάλει στους Villa 21 ένα single. Αργότερα γίνεται ο ντράμερ τους. Στο μπάσο έρχεται ο Κώστας Παπαδόπουλος.

Μέσα στο 1983 δίνουν συναυλίες στη Σοφίτα (που είναι ο μόνος οργανωμένος χώρος συναυλιών) και αλλού. Το 1984, λόγοι στράτευσης, έλλειψης στούντιο και το κλείσιμο της Σοφίτας, κάνουν τη χρονιά την πιο χαλαρή στην ιστορία τους. Το 1985 επαναδραστηριοποιούνται με συναυλίες στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη (Berlin) και ηχογραφούν το δεύτερο LP τους, το οποίο για οικονομικούς λόγους κυκλοφορεί 9 μήνες αργότερα, στις αρχές του 86. Ακολουθούν συναυλίες, ανάμεσα τους και 2 εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη (No Sense, Θέατρο Δάσους) και σαπόρτ σε Membranes και Wipers. Μέσα στο 87 ηχογραφούν ένα LP, ένα single και κομμάτια για δύο συλλογές. Γίνονται έτσι το γκρουπ της ανεξάρτητης σκηνής με το πιο πλούσιο δισκογραφικό υλικό.

Στον τελευταίο τους δίσκο η Άντα έχει αφήσει το κήμπορντ και παίζει κιθάρα. Γιατί άραγε;

“Το κήμπορντ είναι το πιο αδικημένο όργανο στην Ελλάδα από πλευράς ηχητικής κάλυψης. Οι ηχολήπτες ξέρουν να βγάζουν ήχο κιθάρας ή ντραμς αλλά σχεδόν πάντα είχαμε προβλήματα με το κήμπορντ. Άλλοτε θαβόταν και άλλοτε ήταν πολύ δυνατά -το χειρότερο ήταν πως πολλές φορές στη σκηνή αυτό δεν ακουγόταν αλλά μας το έλεγαν οι φίλοι μας μετά ή το ακούγαμε σε ηχογραφήσεις. Έτσι σιγά-σιγά αρχίσαμε να το αντιπαθούμε κι όταν κάποιος πέταξε την ιδέα να το παραμερίσουμε, μας βρήκε όλους σύμφωνους". Και έτσι η Άντα αποφάσισε να μάθει κιθάρα; “Πάντα υπήρχε κιθάρα στο σπίτι και έπαιζα κάπου-κάπου. Έτσι όταν αποφασίσαμε να βάλουμε δεύτερη κιθάρα δεν είχα πρόβλημα".

Ο νέος δίσκος των Villa 21 είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους. Είναι αμερικάνικος ο ήχος (τους προκάλεσε έκπληξη όταν τους είπα ότι ένα κομμάτι του μου θύμισε τους Dream Syndicate) αντίθετα με τους παλιότερους που ήταν πιο «αγγλικοί». Είναι αυτή μια καιροσκοπική αντίδραση; Απαντάει ο Κώστας.

“Αν βάλεις τον πρώτο και τον τελευταίο δίσκο-δίπλα θα βρεις διαφορά, αν όμως τους ακούσεις με τη σειρά που κυκλοφόρησαν, θα δεις ότι υπάρχει μια φυσική εξέλιξη, μια πρόοδος στο παίξιμο και στη σύνθεση. Πέραν αυτών η νοοτροπία των Villa 21 παραμένει η ίδια. Απλώς δεν θέλουμε να καταντήσουμε Status Quo”.

Η εξέλιξή τους αυτή ήταν η αιτία που ξαναηχογράφησαν και το “Move” για το προηγούμενο LP τους. Στο δίσκο υπάρχει και η διασκευή του “I Wanna Be Your Dog” των Stooges. Τι έχει να μας προσφέρει η τρισεκατομμυριοστή εκτέλεση αυτού του δημοφιλούς κομματιού και μάλιστα σε δίσκο;

Διαφωνούν ότι το κομμάτι στην Ελλάδα είναι πολυπαιγμένο. Από τα γνωστά γκρουπ μόνο από τους Stained Veil το έχουν ακούσει.

“Το κομμάτι το παίζουμε εδώ και πολύ καιρό – ήταν η μοναδική διασκευή μας μαζί με το “Sex Beat” - και αν το ακούσεις στο δίσκο δεν ηχεί σαν ξένο κομμάτι ανάμεσα στα δικά μας" λέει ο Κώστας.

Αυτές ήταν οι παλιές διασκευές τους. Πρόσφατα ηχογράφησαν άλλη μία για την συλλογή της Wipe-Out που δεν έχει ακόμα τίτλο. Είναι το “Hey Hey My My” του Neil Young σε 9λεπτη εκτέλεση. Εννιάλεπτο κομμάτι στις μέρες μας;

Κώστας: "Τα κομμάτια μας ήταν πάντα μεγάλα. Όταν γράφουμε ένα κομμάτι δεν σκεφτόμαστε ότι πρέπει να είναι 5 λεπτά ή να χωράει σ' ένα single. Παίζουμε και όταν νιώσουμε ότι το κομμάτι έχει τελειώσει, σταματάμε».

Η αλήθεια είναι πως στο κομμάτι υπάρχει σφήνα με το “Set the Controls for the Heart of the Sun” των Pink Floyd με ένα από τα αγαπημένα μου ανατολίζοντα ριφ. Η μεγάλη διάρκεια όμως του κομματιού δεν άφησε κάποιο γκρουπ έξω από τη συλλογή;

"Δεν υπήρξε τέτοιο πρόβλημα γιατί το κομμάτι ήταν από τα πρώτα που προγραμματίστηκαν για τη συλλογή. Άλλωστε είπαμε στην Wipe-Out ότι μπορούσαμε, αν ήθελαν, να τους δώσουμε άλλο κομμάτι, αλλά αυτοί γούσταραν αυτό" - Μπάμπης.

Αν πάτε σε κάποια μελλοντική συναυλία τους πολύ πιθανόν να ακούσετε κάποια από τις δύο νέες διασκευές που αποφάσισαν να εντάξουν στο ρεπερτόριο τους: το “Night of the Vampire” του Roky Erickson και το “Long Way to Go” του Alice Cooper, ενός καλλιτέχνη που πάντα γούσταραν, άσχετα αν με την έκρηξη του πανκ τον πήρε κι αυτόν η μπάλα, μαζί με τα δεινοσαυρικά γκρουπ. Ευτυχώς τελευταία αρχίζει να αναγνωρίζεται η προσφορά του.

Κάτι άλλο τώρα. Γιατί ρε παιδιά τα θέματα σας είναι τόσο μαύρα; ("Ο ήλιος δεν θα λάμψει", "Κακή τύχη", Έξη πόδια μες το χώμα"," Πηγάδι δίχως πάτο" κλπ). Νομίζει κανείς ότι οι ζωές σας είναι τελείως κατεστραμμένες. Κατ' αρχήν τα κομμάτια γράφονται κάτω από συναισθηματική πίεση;

Η απάντηση είναι ότι γράφονται κάτω από οποιαδήποτε διάθεση και ότι οι στίχοι δεν έχουν σχέση με την προσωπική τους ζωή. Είναι καταστάσεις που υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού. Πράγματα που ίσως έγιναν η θα γίνουν. Και δεν είναι κατ’ ανάγκη απαισιόδοξα. Το “Six Feet In the Ground” για παράδειγμα είναι σατιρικό τραγούδι. “Είναι σαν τις σπλάτερ ταινίες όπου βλέπεις το αίμα να τρέχει άφθονο κι όμως γελάς”, λέει ο Μπάμπης.

“Ίσως εδώ θα πρέπει να μιλήσουμε για το πώς γράφουμε τα τραγούδια”, λέει ο Κώστας. “Δεν υπάρχουν έτοιμοι στίχοι για να γραφτεί μουσική πάνω τους ή αντίστροφα. Συνήθως υπάρχει ένα ριφ στην κιθάρα και από κει ξεκινούν όλα. Το τραγούδι αρχίζει να χτίζεται στο στούντιο, αλλού οι στίχοι βγαίνουν πάνω στη μουσική, κι αλλού η μουσική ακολουθεί το μέτρο των στίχων. Αυτό που διακρίνει τους Villa 21 είναι το έντονο live στοιχείο που διαθέτουν. Πολλές φορές μπαίνουμε στο στούντιο και πάνω στην ηχογράφηση αυτοσχεδιάζουμε”.

Βρίσκω πως ο Κώστας διαθέτει ένα χαρακτηριστικό στυλ ερμηνείας, πράγμα που ισχύει και για την φωνή του, παρά τις περιορισμένες της δυνατότητες. Ο ίδιος την γουστάρει;

“Όλο και περισσότερο”.

Η αλήθεια είναι πως νοιώθει περισσότερο κιθαρίστας και αποφάσισε να τραγουδήσει στους Villa 21 από ανάγκη (στο προηγούμενο του γκρουπ, τους Παρθενογέννεσις κρατούσε το στόμα του κλειστό, εκτός από δύο-τρεις φορές που έκανε δεύτερα φωνητικά). Να σημειωθεί εδώ ότι η προσθήκη της δεύτερης κιθάρας κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για τον Ποθουλάκη - τραγουδιστή.

Οι Villa 21 απέδειξαν ότι διαθέτουν αντοχή. Έχουν δει άλλους που ξεκίνησαν μετά απ’ αυτούς να τα παρατάνε. Για πόσο όμως θα συνεχίσουν να βγάζουν δίσκους χωρίς να αναμασάνε τα ίδια;

Μου λένε ότι τέτοιο πρόβλημα θα αργήσει να εμφανιστεί, γιατί αυτή τη στιγμή, πέντε χρόνια μετά το ξεκίνημά τους, κατακλύζονται από ιδέες. Όταν βέβαια υπάρξει τέτοιο πρόβλημα θα το αντιληφθούν πρώτα οι ίδιοι και θα τα παρατήσουν. Ο μόνος λόγος να συνεχίσουν σε τέτοια περίπτωση θα ήταν το οικονομικό κέρδος, αλλά μιας κι αυτό στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτο, δεν υπάρχει θέμα.

Τους ενοχλεί που το ελληνικό ροκ των πολυεθνικών είναι τόσο δημοφιλές;

“Θα μ' ενοχλούσε αν ο Γιοκαρίνης έπαιρνε τους 500, ας πούμε, ανθρώπους που γουστάρουν τους Villa. Αν ο ίδιος γουστάρει αυτό που παίζει, καλά κάνει. Κατακριτέο είναι να προσαρμόζεις τη μουσική σου στις απαιτήσεις του κόσμου. Και νομίζω πως ο ίδιος έπαιζε άλλα πράγματα παλιά και δυστυχώς έγινε γνωστός με την Ευλαμπία” - Μπάμπης.

Τις συχνές εμφανίσεις των ξένων γκρουπ στην Ελλάδα πως τις βλέπουν; Μήπως είναι ανασταλτικός παράγοντας για την εξέλιξη της ντόπιας σκηνής;

“Στην αρχή, για ένα-δύο χρόνια ναι, αλλά το κέρδος θα φανεί μακροπρόθεσμα. Γιατί έρχονται τα ξένα γκρουπ που κουβαλάνε ένα μύθο πίσω τους που έχει φτιαχτεί από τον τύπο, και βλέπεις ότι στο live αυτός ο μύθος καταρρέει. Από την άλλη ο κόσμος ακούει τα ελληνικά σαπόρτ γκρουπ με καλό ήχο και βλέπει ότι όχι μόνο στέκονται αλλά μερικές φορές είναι καλύτερα από τα ξένα. Πιστεύω πως ο κόσμος θα αναγνωρίσει σε λίγο τα ελληνικά συγκροτήματα” - Μπάμπης.

Η γνώμη του κόσμου είναι ότι η σκηνή συνέχεια ανεβαίνει. Κάποτε υπήρχε μόνο η Σοφίτα μετά έγινε το Κύτταρο και το Club 22 και τελευταία το Ρόδον. Είναι η παλιά σχέση του κόσμου που στηρίζει τα συγκροτήματα που με την σειρά τους προσελκύουν τον κόσμο. Όμως μετά από τόσα χρόνια ελληνικού ροκ, γιατί δεν έχει βγει ένας διαχρονικός δίσκος;

Κατά τον Μπάμπη το ελληνικό ροκ έχει πολύ μικρή ιστορία - δεν υπολογίζεται η περίοδος που έβγαινε ένα γκρουπ και έπαιζε μόνο διασκευές. Ο διαχρονικός δίσκος δα βγει κάποτε. Μετά είναι και αναλογικά μεγάλη η διαφορά. Όταν η Νέα Υόρκη έχει 300 γκρουπ και η Αθήνα μόνο 30, η πρώτη έχει δεκαπλάσιες πιθανότητες να γεννήσει έναν διαχρονικό δίσκο.

Την προοπτική να παίξετε έξω πώς την αντιμετωπίζετε; Κώστας: “Ξεσηκωνόμαστε. Αλλά για να παίξεις πρέπει να λειτουργήσει ένας ολόκληρος μηχανισμός, πρέπει να υπάρξει διανομή των δίσκων κλπ. Πάρε για παράδειγμα τους Triffids. Για να ‘ρθουν να παίξουν εδώ, προηγήθηκαν άρθρα σε δεκάδες περιοδικά, έγραψε γι’ αυτ0ύς το ΝΜΕ, τους έπαιξε ο John Peel κλπ. Έγινε δηλαδή ο μύθος. Στην Αυστραλία οι Triffids παίζουν σε 20 άτομα”.

Και για το τέλος η στάνταρ ερώτηση του Rollin Under.

Κώστας: “Κανένα”.
Άντα: “Δεν υπάρχει κανένα τραγούδι άλλου γκρουπ που θα με ευχαριστούσε να παίζω όσο αυτά των Villa  21”.
Μπάμπης: “Αν με ρωτούσες πριν δύο χρόνια θα σου έλεγα το “Froggy” των Yell-O-Yell. Σήμερα δεν μπορώ να το πω με τόση σιγουριά”.

7/11/1987
Δημοσιεύτηκε στο 13o Rollin Under