[Η συμβολή μου στο επετειακό τεύχος του Sonik που κυκλοφόρησε το 2013]

«Φανταστικέ πατέρα θα μου δώσεις λεφτά να βγάλω ένα δίσκο που διαισθάνομαι πως θα γίνει κλασικός και θα πουλάει για μια ζωή; Είναι οι βεροιώτες που τους έγραψα το demo, θα πουλήσουν τρελά, θα σου τα επιστρέψω, και με τόκο αν θέλεις».
«Έτσι έλεγες και για τους άλλους με τον «Τρελό Μουσικό». Μη με πρήζεις».

«Εσύ είσαι που βγάζεις τις κασέτες; Ελάτε να γράψετε στο Αγροτικόν, θα το κάνουμε live, αν θέλετε φέρτε και φίλους σας, δε θα σας στοιχίσει ακριβά», είπε η κυρία που με βρήκε στο Up-Tempo. Μας στοίχησε ακριβά. «Πως λέγεται το γκρουπ σας;» ρώτησε ο Παπάζογλου. «Το γκούλας ξέρετε τι είναι;» Ξέραμε.

«Ηλία είμαι ο Μπάμπης απ’ τη Lazy Dog. Είδα πως πουλήθηκαν τα 20 αντίτυπα που άφησα πριν δύο μήνες. Να τα πληρωθώ και να αφήσω άλλα;» «Δε θυμάμαι να έδωσα τόσα πολλά. Κάτσε να κοιτάξω στην αποθήκη». Βρήκε 19.

«Βρήκα τους γονείς του Jeffrey Lee μέσω της Dionysus και τους έκανα την πρόταση για το box που μου είπατε. Το σκέφτηκαν και μου απάντησαν πως θα τα βγάλουν μόνοι τους» - Jackson Del Ray, δικηγόρος στο L.A.

«Έλα ρε Μπάμπη, διάβασα πως βγάλατε τους… Γιατί δε μου το στείλατε ακόμα; Εγώ που έχω ξεσκιστεί να σας παίζω;» Προμοληγούρης από επαρχιακό ραδιόφωνο.

Κοτσώνης: «Κάθεσαι; Ο Dick Polak συμφώνησε για την κυκλοφορία. Αύριο θα μου έχει έτοιμο το dat, υπογράφουμε, τον πληρώνω και μεθαύριο θα είμαι στη Θεσσαλονίκη». «Τώρα με τρέλανες, με τρέλανες!!”.

«Βγήκε η πρώτη κριτική!» «Ποιος τη γράφει;» «Ο Ζήλος». «Nα στη διαβάσω;» «Ναι». «….τα κακά αφεντικά δεν αυτοκτονούν…»

Έχω μια ηχογράφηση απ’ το ’90 να σας δώσω, μόνο πιάνο και μπάσο, δεν το βγάζει κανείς». «Και είναι καλό;» «Αριστούργημα». Να ‘σαι καλά ρε Μάνιο!

«Τι ξάχρισμα είναι αυτό ρε μάστορα; Από τη μια έφαγες τη μισή φωτογραφία και από την άλλη άφησες μισό γήπεδο… Πως θα δείξω το booklet στον καλλιτέχνη, που είναι τρελός με την αισθητική…»

«Η διανομή σας έχει πρόβλημα φίλε Στ. Συνέχεια μου παραπονιούνται πως δεν βρίσκουν τους δίσκους στα δισκάδικα». «Τι να κάνω εγώ, αφού δε θέλουν να τους στοκάρουν, να τους δώσω με το ζόρι; Α, άκου και το άλλο. Το Metropolis θέλει στο εξής να τους παίρνει 10% φτηνότερα από όσο τους παίρνουν οι άλλοι. Να τους δώσω;»

«Γούσιε τα διπλά εξώφυλλα των Zounds είναι καταπληκτικά. Κράτα το καλούπι, σε λίγο θα βγάλουμε και το Mob. Πάλι θα βάλουμε στον ένα δίσκο το άλμπουμ και στον άλλον τα singles”.

Παυλίδης: «Βρήκα τον Tim Harrison των Dancing Did! Τον ενδιαφέρει αλλά δεν έχει τα μάστερ και ο Kameras είναι  εξαφανισμένος. Ρώτησα και για τους Objekt στα δισκάδικα. Κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν».

«Αν δεν έχουμε στον όψεως μόνιμα 300.000 δραχμές, δε θα μας ξαναδώσουν μπλοκ». «Η ΑΕΠΙ δεν αναγνωρίζει τη μεταξύ μας σύμβαση με τους Mecano και ζητάει 700 χιλιάρικα». «Αύριο λήγει η επιταγή του Χ. και δεν τα έχω μαζέψει ακόμα. Θα τον πάρεις να πάει σε δυο μέρες;» «Ο αμερικάνος παραγωγός θα στοιχίσει, μαζί με τα εισιτήρια, ένα μύριο και κάτι. Το αντέχουμε;» «Το Ποπ&Ροκ θέλει τα Raining. Προσφέρει 20 λεπτά στο cd. Το πιστεύεις; Νόμισα πως δεν άκουσα καλά». Χαλαρές συζητήσεις με τον συνεταίρο.

Αγγελάκας: «Αν η «Ζωή» δεν πουλήσει 4.000 αντίτυπα, θα απογοητευτώ πολύ». Τα... άγγιξε. Παρά 3.000.

Τέτοιες ιστορίες θυμάμαι και χαμογελάω. Καλά ήταν. Οι χαρές ήταν περισσότερες απ’ τις αγωνίες, οι στραβοί που συνεργαστήκαμε λιγότεροι απ’ τους καλούς. Τότε πιστεύαμε πως θα γίνουμε μια εύρωστη εταιρεία, που τα best seller της θα χρηματοδοτούν τις ζημιογόνες κυκλοφορίες. Τώρα το βλέπω σαν δαπανηρό χόμπι. Κυκλοφορούσαμε ό,τι μας άρεσε, όταν βρίσκαμε τα χρήματα, αυταπατώμενοι πως θα αρέσει σε πολλούς. Δεν λειτουργούν όμως έτσι οι εταιρείες, χωρίς στρατηγική και χρήματα, μόνο με το ένστικτο και τον ενθουσιασμό. Ή μάλλον λειτουργούν, στην Ελλάδα, γι’ αυτό και πεθαίνουν νωρίς ή φυτοζωούν. Βοηθήσαμε να ηχογραφηθούν κάποιοι καλοί δίσκοι, ξεθάψαμε σημαντικούς ξεχασμένους που μπήκαν στις δισκοθήκες και στις ζωής των μουσικόφιλων, για πάντα. And the beat goes on and on.