- Τα δημιουργήματά μας (Mic+Μέντα) έγιναν 10 ετών. Πώς είδατε την εξέλιξη της σκηνής που ανήκετε σ' αυτό το διάστημα; Εκτός απ' τον ευπώλητο δίσκο της Μόνικας τι άλλο θα ξεχωρίζατε;

Νίκος Παπαδημητρίου: Νομίζω ότι τα προηγούμενα δέκα χρόνια η ελληνική ποπ-ροκ-ηλέκτρο σκηνή επαναπροσδιορίστηκε. Οι "μαθητές" των τεσσάρων πιο επιδραστικών σχημάτων της δεκαετίας του '90 (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Στέρεο Νόβα, Last Drive) προσπάθησαν να δημιουργήσουν τα δικά τους άλμπουμ. Έγιναν αξιόλογες προσπάθειες αλλά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, την πιο μεγάλη συνέπεια σε παραγόμενο μουσικό έργο επέδειξαν έμπειροι μουσικοί, είτε πρώην μέλη των παραπάνω σχημάτων, είτε τα Διάφανα Κρίνα, οι Ενδελέχεια και τα Υπόγεια Ρεύματα.

Από την άλλη μεριά, η μεγάλη προβολή και διείσδυση των Raining Pleasure στα μουσικά πράγματα, ζωντάνεψε το ενδιαφέρον για νέα αγγλόφωνα συγκροτήματα, για να έρθει το ντεμπούτο της Μόνικας και να το απογειώσει.

Έτσι λοιπόν, ενώ μέχρι τη μέση της δεκαετίας ήταν κάπως πιο "κρύα" τα πράγματα, στο τέλος της συνέβη μια έκρηξη δημιουργίας, με πολλούς δίσκους και πολλές νέες -στην πλειοψηφία τους αγγλόφωνες- μπάντες.

Σε εμάς άρεσαν δίσκοι όπως η "Αγρύπνια" του Θ. Παπακωνσταντίνου, το "Ηeavy Liquid" των Drive, το "Από 'δω και πάνω" του Αγγελάκα, το "Forwards & backwards" των Pleasure, το "Μελλόντικα" των Ονειροπαγίδα, το "Diy or die" των Callas, το "Ι know you're behind me but I'm not scared" της Etten και το "Persona" των Film.

- Έχετε την αίσθηση πως ανήκετε σε μια κοινότητα, υπάρχει κάποια αλληλεγγύη με τα υπόλοιπα γκρουπ, διοργανώνετε φεστιβάλ ή άλλες φάσεις ή ο καθένας για τον εαυτό του;

Τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα στους μουσικούς να επικοινωνούν πιο εύκολα μεταξύ τους. Πολύ συχνά λαμβάνουμε email από μπάντες που μας προτείνουν να παίξουμε παρέα. Το κάνουμε κι εμείς και μάλιστα φροντίζουμε να κάνουμε ζωντανές εμφανίσεις, με διαφορετικά σχήματα κάθε φορά. Επίσης, παρακολουθούμε τις νέες δισκογραφικές δουλειές συγκροτημάτων που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο με εμάς και πηγαίνουμε στις συναυλίες τους, όταν μας δίνεται η ευκαιρία. Υπάρχει ένα αίσθημα ύπαρξης μιας μουσικής κοινότητας πιστεύω.

- Τι πετύχατε ως γκρουπ αυτά τα δέκα χρόνια, τι λάθη κάνατε, πόσο ικανοποιημένοι είστε απ' τη θέση που κατακτήσατε;

Τα επιτεύγματα των Μέντα είναι οι τέσσερις δισκογραφικές κυκλοφορίες μας. Που πρέπει να σου πω ότι είναι πληρωμένες από τις τσέπες μας και διανεμημένες, όπως και προωθημένες, πάντα με κόπο. Τα λάθη μας ήταν αρκετά, αλλά, όχι τόσο σοβαρά, ώστε να μετανιώνουμε γι' αυτά. Μας πρόσφεραν, άλλωστε, εμπειρία και γνώση.
Τώρα δεν ξέρω να σου πω τι θέση έχουμε κατακτήσει. Αυτό θα κριθεί χρόνια αργότερα. Πάντως σήμερα, απλώς θέλουμε να θεωρούμαστε καλοί σ' αυτό που κάνουμε.

- Google, youtube, wikipedia, myspace, blogs, facebook, twitter... Ζήσαμε τη γέννηση και τη γιγάντωσή τους που άλλαξε τον κόσμο. Η μουσική έγινε καλύτερη; Ξεχωρίζουν οι αξιόλογοι ή χάνονται μέσα στην υπερπροσφορά; Σας αρκεί να ανεβάσετε ένα βίντεο και να το δουν 200; Μήπως παλιά ήταν καλύτερα;

Η πληροφόρηση στους ρυθμούς του σημερινού διαδικτύου, μπορεί δυστυχώς να μπερδέψει και ίσως να κουράσει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην έχω ιδέα για τι πράγμα μου μιλάνε, όταν ζητούν τη γνώμη μου για κάποιο νέο συγκρότημα που "σκίζει" διαδικτυακά. Μέσα σε έναν τέτοιο χαμό, ίσως κάποιες καλές μπάντες, να μην μπορέσουν να ξεχωρίσουν. Όμως, υπάρχει και η καλή πλευρά, που είναι η σημαντική δυνατότητα να επιδεικνύεις ελεύθερα και γρήγορα τη δουλειά σου, στους ανθρώπους που σε ενδιαφέρει κάθε φορά. Είτε είναι ένας δημοσιογράφος όπως εσύ, είτε είναι ο ακροατής σου.

- Αφού δώσουμε ραντεβού για το 2020 για ανασκόπηση της δεκαετίας που ξεκίνησε, ας πούμε για το νέο δίσκο σας. Τέταρτος; Η κυκλοφορία δίσκου είναι εύκολη από ένα σημείο και μετά; Έχει τίποτα από τη χαρά της κυκλοφορίας του πρώτου δίσκου ή είναι ρουτίνα πια; Τα κομμάτια γράφονται ευκολότερα ή δυσκολότερα;

Τα κομμάτια γράφονται πάντα δύσκολα. Αυτό είναι μέρος του χαρακτήρα της μπάντας. Είμαστε ανασφαλείς και αλληλοταλαιπωρούμαστε, μέχρι να πάρουμε την απόφαση, ότι το τραγούδι ή το άλμπουμ ολοκληρώθηκαν και είναι καιρός να φύγουν από τα χέρια μας. Πέρα από το δημιουργικό, η κυκλοφορία του δίσκου περνάει από συγκεκριμένες διαδικασίες, που πλέον γνωρίζουμε καλά και δεν είναι ιδιαίτερα χρονοβόρες ή κουραστικές. Πρέπει να σου πω, ότι ο ενθουσιασμός, ίσως να γίνεται μεγαλύτερος, σε κάθε δίσκο.

- Νιώθετε πως είστε ποπ γκρουπ; Όχι ροκ; Η επιλογή του "Ποπ" για τίτλο είναι τυχαία ή θέλετε να δηλώσετε κάτι;

Είμαστε και τα δύο. Πιο συγκεκριμένα, ποπ στο στούντιο και ροκ στις συναυλίες. Το λέω, γιατί, πολλοί άνθρωποι μας έχουν επισημάνει ότι ζωντανά ακουγόμαστε σκληρότεροι και μάλιστα, κάποιοι μας προτιμούν έτσι. Αγαπάμε σχεδόν οτιδήποτε είναι ποπ, από τους Βeatles μέχρι το M. Jackson και από τον Bowie μέχρι τους Dinosaur Jr., φτάνει να έχει κιθάρες. Το άλμπουμ πήρε τον τίτλο Ποπ, γιατί μας φάνηκε ότι αυτή η σειρά τραγουδιών είναι τα πιο ποπ που έχουμε κάνει.

- Ξανασυνεργάζεστε με τον Coti. Εσείς οι κιθαριστικοί με κάποιον της ηλεκτρονικής - ambient σχολής. Μοιάζει ασύμβατο. Υπάρχουν παραγωγοί που ρυθμίζουν τα εφέ και τους ήχους, υπάρχουν κι άλλοι που προσθέτουν φωνητικά, όργανα, μέχρι και ορχήστρες. Ποιο είναι το στυλ του Coti;

Ίσως σου φανεί περίεργο αλλά στον Coti αρέσουν πολύ οι κιθάρες. Μάλιστα πιο πολύ απ' όλα γουστάρει τα μπάσα, πρέπει να σου πω. Η σημερινή φιλοσοφία του Coti νομίζω εκφράζεται από το "less is more" των Αμερικανών (γι' αυτό σκέφτεται σαν μπασίστας). Δεν του αρέσει να "φορτώνει" τις ενορχηστρώσεις και φροντίζει, όταν ολοκληρώνει την παραγωγή κάθε κομματιού, να έχει πρώτα αναδείξει το στοιχείο που βρίσκει ότι το χαρακτηρίζει.

- Οι οργανοπαίκτες των National ετοιμάζουν πολλά κομμάτια, τα δίνουν στον τραγουδιστή κι αυτός κρατάει μόνο αυτά που τον εμπνέουν να προσθέσει φωνητικά. Εσείς πώς δουλεύετε;

Σ'εμάς έρχεται ο Κώστας (Βλάχας) και μας δείχνει στην κιθάρα τα ακόρντα του νέου κομματιού. Τότε εγώ βγάζω μια μελωδία πάνω σε στίχους που εμπνέομαι εκείνη την ώρα και ξεκινάμε να μορφοποιούμε το τραγούδι, προβάροντας. Κάνουμε όλοι παρατηρήσεις και προτάσεις ανάλογα πάντα, με τις ιδέες που προκύπτουν και όταν νιώσουμε ότι έχουμε αρχίσει για τα καλά να βαριόμαστε το κομμάτι, το ηχογραφούμε. Ποτέ δεν έχουμε γράψει δέκα ή είκοσι κομμάτια μαζί. Πάντα τα προωθούμε σε δυάδες ή τριάδες.

- Λογικό είναι να θέλει κανείς ο κάθε δίσκος του να πάει καλύτερα απ' τον προηγούμενο. Η ιδέα του χιτ σας απασχολεί; Να βγάλετε δηλαδή ένα "σα να μην πέρασε μια μέρα" και να σας μάθουν και οι πέτρες. Το προσπαθείτε;

Δεν μπήκαμε ποτέ στη λογική και διαδικασία του να στήσουμε ένα τραγούδι, έτσι ώστε να γίνει επιτυχία. Μισούμε αυτή τη νοοτροπία. Κάθε τι που κυκλοφορούμε, ακούγεται όπως θεωρούμε ότι πληρεί καλύτερα τις καλλιτεχνικές μας προδιαγραφές.

- "Ό,τι θέλω το μπορώ, μα τίποτα δε θέλω" τραγουδάτε στη "Διαφορά". Το να μη θέλεις είναι χειρότερο απ' το να μην έχεις γιατί σου στερεί το κυνήγι των στόχων που είναι το καύσιμο της ζωής. Νιώθετε έτσι γενικά; Εκφράζει αυτό τους σημερινούς νέους; Μήπως χρειαζόμαστε τους βαρβάρους του ΔΝΤ να μας τα πάρουν όλα και ν' αρχίσουμε απ' την αρχή;

Το έχουμε νιώσει κάποιες και το έχουμε αναγνωρίσει σε άλλους αρκετές φορές. Ο αστικός τρόπος ζωής με το βόλεμα τα άγχη και τη θλίψη για την απώλεια του ασήμαντου, κάνουν τους ανθρώπους να δυσλειτουργούν ψυχικά. Υπάρχουν οι νέοι του Facebook, που εγώ τουλάχιστον θεωρώ κενό κάθε ουσίας και οι νέοι των διαδηλώσεων κατά της έλευσης του ΔΝΤ. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δε νομίζω ότι πρέπει να πληρώσει το μάρμαρο η γιαγιά και ο παππούς, που δε θα έχουν χρήματα ούτε για τα φάρμακά τους και μετά εγώ και τα παιδιά μου που δε θα πάρουμε ποτέ σύνταξη, για να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες και άνθρωποι. Όμως, πρέπει, επιτέλους να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο αλληλέγγυοι, σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά μας προβλήματα.

- Ο ελληνικός στίχος βοηθάει ώστε να μη σε συγκρίνουν με ξένα γκρουπ αλλά μήπως η σύγκριση με κάποιους ντόπιους είναι χειρότερη όταν γίνεται;

Τι να σου απαντήσω ότι δεν είναι έτσι; Όταν σε ελληνικά τραγούδια έχουν υπάρξει στίχοι του Ρίτσου, του Γκάτσου, του Σεφέρη, του Καββαδία αλλά και του Πυθαγόρα, του Λοΐζου, του Σαββόπουλου και του Πάνου, εσύ τι να πεις καλύτερα από εκείνους; Είναι πάντα ένα μεγάλο άγχος αυτό. Βέβαια τώρα πια το έχω σχεδόν ξεπεράσει, προσπαθώντας να γράψω απλά και κατανοητά, για τη δική μου μικρή αλήθεια, που βρίσκεται πίσω από κάθε τραγούδι.

- Τα κομμάτια σας είναι mid tempo και πιο αργά ή είναι ιδέα μου επειδή άκουγα πριν Gogol Bordello; Μουσικά μοιάζετε περισσότερο με αγγλοσάξονες παρά με μεσογειακούς θα τολμούσα να πω.

Σε σχέση με το πρώτο σημείο, πρέπει να σου πω ότι στο Ποπ γενικά τα τέμπο έχουν κάπως επιβραδυνθεί. Μάλλον αρχίζουμε και μεγαλώνουμε επικίνδυνα πλέον! Σε σχέση με το δεύτερο, νομίζω λογικό είναι, αφού έχουμε καταπιεί τόνους αγγλοσαξονικής μουσικής.

- Σας προβληματίζει η οικονομική κρίση; Ο κόσμος θα έρχεται σε live, θα αγοράζει cd, θα έχει διάθεση για μουσική;

Ο κόσμος εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να αγοράζει cd, δεν είναι κάτι νέο αυτό. Αλλά, σε μια παρατεταμένη περίοδο δυσπραγίας, λογικό θα είναι ο κόσμος να σκέφτεται δύο φορές, αν αξίζει να ανοίξει το πορτοφόλι, πριν βγει για να πάει σε μια συναυλία. Οι συναυλίες των ελληνικών συγκροτημάτων έχουν φθηνό εισιτήριο τα τελευταία χρόνια. Ίσως να πρέπει να γίνονται περισσότερες δωρεάν, από 'δω και πέρα. Θα μου πεις : "και ο μουσικός πώς θα ζήσει;". Αν περιμένει ο μουσικός σαν κι εμάς, να ζήσει από τις συναυλίες, τότε μαύρο φίδι...

Η κυρίαρχη ψυχολογία τον πρώτο καιρό του ΔΝΤ θα είναι σίγουρα κακή. Όμως, θα βρούμε σιγά-σιγά τις ισορροπίες μας, γιατί οι άνθρωποι θέλουν να ζουν και η μουσική είναι συνυφασμένη με την ανάγκη για ζωή.

- Και κάτι ετεροχρονισμένο: Ποιος ήταν ο Εδμούνδος;

O Εδμούνδος είναι ένας ποντικός-ζωγραφιά που μπορείς να βρεις, αν ψάξεις καλά τη συσκευασία του πρώτου άλμπουμ, αλλά, πιο εύκολα θα τον εντοπίσεις αν μπεις στη σελίδα μας στο myspace. Είναι η μασκότ του συγκροτήματος και είναι μαζί μας από την αρχή.

Μάιος 2010