Κείμενα

Συνέντευξη: Wooden Shjips (2010)

Wooden ShjipsΌλοι συμφωνούν πως η επιρροή των Doors είναι προφανής στη μουσική σας. Σαν φαν των Doors που είμαι λέω να μιλήσουμε μόνο για τους Doors σ'αυτή τη συνέντευξη. Γουστάρεις; Είναι λοιπόν οι Doors παρόντες στην καθημερινότητα της Αμερικής; Τους παίζουν στο ράδιο, κάνουν γι'αυτούς εκπομπές στην τηλεόραση; Υπάρχουν παντού tribute bands εκείνων; Υπάρχει λεωφόρος Morrison, οδός Manzarek, πλατεία Krieger;

Ripley Johnson: Στην πραγματικότητα δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan των Doors. Νομίζω πως μας συνδέουν εξαιτίας του ήχου του οργάνου. Αλλά αυτός υπήρχε και σε πολλές άλλες, λιγότερο γνωστές μπάντες, ειδικά σε γκαράζ τύπου psych μπάντες των sixties, όπως οι Seeds. Ή τις μπάντες που βρίσκουμε στα Nuggets και σε άπειρες άλλες συλλογές. Είμαι μέγας fan αυτού του χώρου, όπως των Seeds, των ? and the Mysterians, και των Wailers και Sonics απ'το Northwest.

[Όταν σκέφτηκα την ερώτηση είχα κατά νου το "We ask you to ride". Είναι αλήθεια όμως πως δεν έχουν πολλά τέτοια κομμάτια]

Τότε, στα sixties, ο Jim ξεβρακώθηκε επί σκηνής και αμέσως τον μπουζούριασαν οι μπάτσοι. Αν δείξεις κι εσύ τον κώλο σου στη σκηνή ενός φεστιβάλ θα πάθεις το ίδιο; Θυμόμαστε και το σάλο που προκλήθηκε με το βυζί της Janet Jackson στο Super Bowl. Είστε ακόμα συντηρητικοί και γυμνοφοβικοί;

RJ: Αυτό με την Janet Jackson έγινε γιατί ήταν στην τηλεόραση. Δε θα προκαλέσει τίποτα αν το κάνεις σε ένα φεστιβάλ ή άλλο live event. Υπάρχει ασφαλώς ένα τμήμα της κοινωνίας μας που είναι πολύ καταπιεσμένο σεξουαλικά.

[Για να είμαστε δίκαιοι: Αν εδώ γδυθεί κάποιος στη σκηνή του Synch ή του Rockwave δε θα γίνει τίποτα. Αν το κάνει σε ανοιχτή συναυλία στην Αριστοτέλους θα περιμένει τον ανακριτή να τελειώσει τον καφέ του το επόμενο πρωί]

Αφήνω για λίγο τους Doors γιατί θυμήθηκα κάτι. Δε χωράει στο (ευρωπαϊκό) μυαλό μου πως αφήνετε ανθρώπους να πεθάνουν στα σκαλιά των νοσοκομείων επειδή δεν έχουν λεφτά ή ασφάλεια. Το λέτε αυτό πολιτισμό; Έπρεπε να γίνει ένας μαύρος πρόεδρος για το αλλάξει αυτό; Εσύ τι γνώμη έχεις για τη δημιουργία ενός συστήματος υγείας για όλους;

Είμαι υποστηρικτής. Οι άνθρωποι που δεν έχουν ασφάλεια δεν διώχνονται απ'τα νοσοκομεία που εφημερεύουν και το κόστος καλύπτεται απ'τους φόρους. Είναι απλά ένα οπισθοδρομικό σύστημα που δεν αντιμετωπίζει την υγειονομική περίθαλψη στη βάση της πρόληψης.

Αφήνω οριστικά τους Doors. Δηλώνεις θαυμαστής των καταχαμένων συγκροτημάτων αλλά διάλεξες για όνομα τον τίτλο ενός διάσημου τραγουδιού. Για όνομα του επόμενου side project σου συστήνω το "Endless tunnel" των Serpent Power απ'την πόλη σου, το San Francisco, που κυλάει για 13 λεπτά και νομίζω πως σ'αρέσουν τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Με την ευκαιρία σ'αρέσουν οι Serpent Power ή είναι πολύ χίπιδες για τα γούστα σου;

RJ: Πρώτη φορά ακούω γι'αυτούς. Να λοιπόν κάτι που πρέπει να τσεκάρω!

[To "Wooden ships" το έγραψαν μέλη των Crosby, Stills & Nash και Jefferson Airplane και το ηχογράφησαν και τα δύο γκρουπ. Θα έχω το νου μου μήπως μετά τους Moon Duo κάνει τους Endless Tunnel. Η τελευταία μου ελπίδα να γίνω νονός]

Παρόλο που ο τελευταίος σας δίσκος διαρκεί λιγότερο από 40 λεπτά, έχει μέσα δυο κομμάτια των 11 και 12 λεπτών. Δεν είναι λίγο ξεπερασμένες αυτές οι διάρκειες; Προσπαθείς να γράψεις το νέο "Dark star" ή το "In a gada da vida";

RJ: Δε λειτουργούμε με κάτι τέτοιο κατά νου. Κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Λαμβάνουμε υπ'όψη τη διάρκεια μόνο όταν αποφασίζουμε τη σειρά των τραγουδιών. Είμαστε φανς του βινυλίου και μας ενδιαφέρει η διάρκεια της κάθε πλευράς.

[Γι'αυτό και η διάρκεια των 18-19 λεπτών ανά πλευρά βινυλίου. Σαν τις παλιές μέρες]

Πως προέκυψαν οι Kraut επιρροές σου; Άκουγες Neu! και Guru Guru ως έφηβος;

RJ: Ανακάλυψα τη γερμανική μουσική της περιόδου αρκετά αργότερα. Αλλά αφού άκουγα Neil Young, Grateful Dead και Velvet Underground τα μεγάλα jam δε μου φάνηκαν παράξενα.

[Όπως όλοι. Το kraut είναι το είδος με το περισσότερο ...delay]

Βλέπω στο βιογραφικό σας πως όταν ξεκίνησες δεν σ'ενδιέφερε να παίξεις live και να γίνεις γνωστός. Πρόθεσή σου ήταν να φτιάξεις ένα γκρουπ από μη-μουσικούς και να δημιουργήσετε μουσική. Πρώτο: τι σ'έκανε ν'αλλάξεις γνώμη; Δεύτερο: Πως μπορείς να παίξεις τη μουσική που έχεις μέσα σου αν δεν είσαι καλός στο όργανό σου; (Όταν το πνεύμα θέλει αλλά τα δάχτυλα ...σηκώνουν τα χέρια τους ήθελα να πω, αλλά πως;)

RJ: O πρωταρχικός μου σκοπός ήταν να φτιάξω cool δίσκους. Αυτό παραμένει το νούμερο ένα για μένα. Το να κάνω live είναι δευτερεύον. Όσο για την παικτική ικανότητα, ακόμα πιστεύω πως ο καθένας μπορεί να παίξει rock'n'roll. Νομίζω πως με το ροκ μπορείς να υπέρ-εκπαιδευτείς. Επίσης νομίζω πως οι μουσικοί συχνά διδάσκονται τα κλισέ της μουσικής και στο τέλος καταλήγουν να μην εκφράζονται οι ίδιοι.

Όπου διαβάζω για σας βρίσκω αναφορές για space, για γαλαξίες και άλλα διαστημικά. Τι σκέφτεσαι όταν παίζεις μουσική, τι επίδραση θέλεις να έχει πάνω μας; Θέλεις να μας πάρει και να μας σηκώσει;

RJ: Είμαι αρκούντως προσγειωμένος αλλά υποθέτω πως έχω υπαρξιακές ανησυχίες. Είμαι επικεντρωμένος προς τα έσω. Δεν ξέρω από πού έρχεται αυτό το space stuff.

Σε διάβασα που έλεγες καλά λόγια για τα blogs που σας βοήθησαν να γίνετε (almost) famous. Αυτό είναι ασυνήθιστο. Όλοι κλαψουρίζουν για το παράνομο downloading, πρέπει να το κάνεις κι εσύ!

RJ: Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς κακό με τα blogs. Μερικά αξίζει να τα διαβάζεις, τα περισσότερα φυσικά όχι. Το παράνομο downloading έχει να κάνει με την ευκολία πρόσβασης. Πιστεύω πως οι άνθρωποι θα πληρώσουν για τη μουσική αν είναι εύκολο να το κάνουν και αν δεν είναι τόσο ακριβή. Η λεγόμενη "μουσική βιομηχανία" μη αγκαλιάζοντας την τεχνολογία έχασε από νωρίς την ευκαιρία. Αλλά πάλι, η τεχνολογία τους κάνει να μοιάζουν απηρχαιωμένοι.

Δεν σ'έχω πετύχει ποτέ να μιλάς για την post punk σκηνή. Τα ονόματα Joy Division, Cure, Killing Joke, Bauhaus δε σου λένε τίποτα για τη ζωή σου, όπως το έθεσε κι ο Morrissey κάποτε;

RJ: Ποτέ δεν μ'άρεσαν αυτές οι μπάντες. Μου άρεσαν άλλοι εκείνης της εποχής: οι Sonic Youth, Meat Puppets, Dinosaur Jr., Vermonster.

[Vermonster; Πρώτη φορά ακούω γι'αυτούς. Να λοιπόν κάτι που πρέπει να τσεκάρω εγώ τώρα!]

Κάτι προσωπικό τώρα Ripley. Τι άνθρωπος είσαι; Τι προτερήματα και τι κουσούρια έχεις;

RJ: Χα!

Έμαθες τα νέα; Η χώρα μας βρίσκεται το χείλος της χρεοκοπίας. Σπαταλήσαμε πολλά χρόνια αραχτοί στον ήλιο, τρώγοντας μέχρι σκασμού σουβλάκια και μουσακάδες και φυσικά μη δουλεύοντας αρκετά. Μοιράσου μαζί μας το αγαπημένο σου ανέκδοτο μπας και γελάσει το χειλάκι μας.

RJ: Να ένα καλό ανέκδοτο με ντράμερ:
Πως καταλαβαίνεις ότι η σκηνή δε γέρνει;
Τα σάλια του ντράμερ τρέχουν κι απ'τις δυο μεριές του στόματός του.

Πολύ καλό. Κάτσε να σου πω κι εγώ ένα που διάβασα στο blog του Ίνδικτου.
Συμφώνησαν δυο φίλοι μουσικοί πως όποιος πεθάνει πρώτος θα εμφανιστεί στον ύπνο του άλλου και θα του πει πως είναι η κατάσταση στον άλλο κόσμο.
- Φίλε μου έχω ένα καλό κι ένα άσχημο να σου πω. Το καλό είναι ότι όλοι οι καλοί μουσικοί είναι εδώ, συνέχεια γίνονται συναυλίες για κάθε γούστο.
- Και ποιο είναι το κακό;
- Κυκλοφόρησαν αφίσες. Το άλλο Σάββατο παίζεις!

Νομίζω πως πρέπει να διασκευάσετε το "The Shjip Song" του Nick Cave.

RJ: Δεν το έχω ακούσει! Κι άλλο πράγμα που πρέπει να τσεκάρω!

[Ευτυχώς που δεν είπε δεν ξέρω τον Nick Cave. Δε θα το άντεχα. Ουφ!]

RJ: Σ'ευχαριστώ Μπάμπης! Ήταν διασκεδαστική συνέντευξη.

11/04/2010