Tο παρόν αφιέρωμα το βρίσκω κατώτερο του επιπέδου μου αλλά επειδή απέχοντας θα απογοητεύσω τον αρχισυντάκτη, συνεισφέρω ένα ανώνυμο κείμενο που βρήκα στο internet το οποίο βρίσκω πως ταιριάζει στην περίπτωση αν και ο φίλος μας είναι υπέρ το δέον εικονολάτρης.

Όταν η τελευταία δικτατορία εγκαθιδρύθηκε στην κακόγουστη χώρα μου, αυτοεξορίστηκα με άλλους διανοούμενους στο Παρίσι με σκοπό να οργανωθώ σε κάποια αντιστασιακή ομάδα. Όμως αντ'αυτού η ζωή είχε εκδώσει για μένα ένα εισιτήριο για το γύρο του κόσμου, για ένα ταξίδι που ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διαπιστώσει πως ήταν ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία. H life changing moment ήρθε ένα απόγευμα του Ιουνίου καθώς απολάμβανα ένα καφέ στo Quartier Latin ξαναδιαβάζοντας σελίδες απ'το La cousine Bette για να βελτιώσω τα γαλλικά μου. Άκουσα ένα μελαγχολικό τραγουδάκι και σήκωσα τα μάτια να δω από που ερχόταν. Στην ασπρόμαυρη οθόνη είδα μια νεαρά των εικοσικάτι που τραγουδούσε μια μπαλάντα στα γερμανικά ντυμένη στα μαύρα σαν την Marlene Dietrich, με ημίψηλο καπέλο και πίπα στο χέρι από την οποία έπαιρνε ρουφηξιές μεταξύ των κουπλέ.

Ποτέ άλλοτε δεν είχα ακούσει τόσο αισθησιακά γερμανικά. Πρόσεξα το καθαρό της βλέμμα, τα έντονα ζυγωματικά, την υποψία χαμόγελου σε κάποιες στιγμές που με σκλάβωσε. Υπνωτίστηκα και ξύπνησα όταν μου έπεσε το βιβλίο απ'τα χέρια. Στο διάολο η αντίσταση σκέφτηκα, ας την κάνει ο Γιωτόπουλος και οι φίλοι του, το νόημα της ζωής μου κρυβόταν πίσω από την αποπλάνηση επωνύμων γυναικών. Από εκείνη τη στιγμή, ότι άλλο έκανα μέσα στη μέρα μου ήταν αγγαρεία.

Η Francoise Hardy ήταν ντροπαλή με ανθρώπους που δε γνώριζε. Όταν όμως ένοιωθε ασφάλεια άφηνε τη χαζομάρα να ξεχειλίσει. Φλυαρούσε για κάθε τι ασήμαντο σαν παιδί που τώρα ανακαλύπτει τον κόσμο. Κι εγώ που νόμιζα πως θα μου απήγγειλε ποίησή της στο φως των κεριών! Βαρέθηκα και έφυγα. Μετά το χωρισμό μας η καριέρα της πήρε την κάτω βόλτα. Χρειάστηκε μια γεμάτη δεκαετία για να με ξεπεράσει.

Στην πρεμιέρα του Girl on a motorcycle γνώρισα την πρωταγωνίστρια Marianne Faithfull. Ήταν μια χωριατοπούλα που πριν μια πενταεντία κατέβηκε στο Λονδίνο αλλά με όπλα την εμφάνιση και τη γοητεία της μπήκε στο δισκογραφικό κύκλωμα. Της έδωσαν να πει κάτι φολκ ροκάκια της σειράς μέχρι που γνώρισε και συνδέθηκε με έναν τραγουδιστή που το όνομά του εμπερικλείει το όνομα του περιοδικού μας και έγινε διάσημη για τους λάθος λόγους. Ήταν μέσα στα πρότυπα ομορφιάς του τέλους του εικοστού αιώνα. Διέθετε καθαρό πρόσωπο, πλούσια κόμη, αρμονικό κορμί, ήταν γλυκειά, χαμογελαστή και σεμνή, προσόντα αρκετά ώστε να με κάνουν να τσιμπήσω και να ενδιαφερθώ. Όταν ανακάλυψα πως το middle name της ήταν Sister Μorphine πήρα το Concorde για το μεγάλο μήλο.

Το χιούμορ και η ρητορική μου δεινότητα με έκαναν περιζήτητο στους cult κύκλους της πόλης. Σε μια έξοδό μας ο Warhol μου γνώρισε τη Nico που την προόριζε για τραγουδίστρια των Velvet Underground, ήξερε όμως πως ποτέ δε θα δεχόταν κάτι τέτοιο ο Lou. Προετοιμαζόταν για τον πόλεμο που θα ξεσπούσε στο Factory και με ήθελε για σύμμαχό του. Καλύτερη ευκαιρία για να την πέσω στη Nico δεν μπορούσε να υπάρξει. Η οποία ήταν top model της εποχής, ηθοποιός, αλλά με φιλοδοξία να μείνει στην ιστορία σαν avant garde καλλιτέχνης. Θυμάμαι πόσα βράδυα την περίμενα στο κρεβάτι ενώ αυτή ταλαιπωρούσε το καταραμένο κήμπορντ της τραγουδώντας ξανά και ξανά και ξανά το Janitor of lunacy. Δεν πειράζει, περασμένα ξεχασμένα. Η Nico ήταν αγέρωχη και μυστηριώδης. Το μυστήριο με τραβούσε τότε απ'τη μύτη. Ήξερα πως δε θα μου έφτανε μια ζωή για να την ανακαλύψω. Έφυγα όμως νωρίς γιατί διαπίστωσα πως το Heroin δεν ήταν μόνο το έβδομο τραγούδι της μπανάνας αλλά και η καθημερινή της ανάγκη. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν είδα τόσο μεγάλη παρακμή μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Γύρισα στην πατρίδα μου αλλά όχι για πάντα.

Ξαναβρέθηκα στη Νέα Υόρκη και έμπλεξα με τους καλλιτέχνες του No Wave. Ο Eno μου είχε δώσει μια κασέτα που σκόπευε να την κυκλοφορήσει σε δίσκο και μου είπε να προσέξω τη Lydia Lunch, μια στρουμπουλή αθυρόστομη που εξέπεμπε αυτό που οι Scorpions έκαναν και τίτλο τους, το animal magnetism. Με τη Lydia η σχέση ήταν σαρκική και γνώριζε μόνο διαστροφές. Δεν κάναμε συχνά σεξ (έπρεπε να περιμένω τη σειρά μου) αλλά όταν κάναμε ήταν απόλυτο. Στις καλές της απλώς με μαστίγωνε και μου έκανε την πλάτη τοστ, στις στραβές της ξυπνούσα στο Metropolitan hospital. Μετά μπήκε στο πλάνο ο Cave που άρχισε να της πουλάει κουλτούρα, έγραφαν μαζί και κάτι άθλια θεατρικά, πήρα το καπέλο μου και τράβηξα για το νότο.

Γνώρισα μια Kendra Smith, δε νομίζω να σας είναι γνωστή, έπαιζε με έναν Steve και κάτι ξενέρωτους στο L.A. Την έπεισα να αποχωρήσει απ'το γκρουπ μετά τον πρώτο δίσκο τους, φύγαμε απ'την πόλη και την πέσαμε σε ένα τροχόσπιτο που είχαμε ονομάσει Celebration of the Lizard στην καρδιά της Μοχάβε ντέζερτ. Φευγάτη γυναίκα, αερικό. Καθόμασταν απέναντι και χανόμασταν ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Μερικές φορές μου δημιουργούσε την εντύπωση πως το κορμί της βρισκόταν μόνο στη γη, η ίδια ταξίδευε σε άλλους γαλαξίες, σε άλλες διαστάσεις, μπαινόβγαινε σε μαύρες τρύπες και σέρφαρε στις σούπερ νόβες. Την αγάπησα την Κεντρούλα και όταν μου την έκλεψε ο David Roback αποφάσισα να τον εκδικηθώ. Όταν έμαθα πως τα έφτιαξε με την Hope Sandoval όρμηξα. Ήταν όμως πιστή η καταραμένη, ο πιο δύσκολος στόχος. Μου πήρε χρόνια για να φάω το κρύο πιάτο. Άξιξε όμως τον κόπο αν και δεν είχε συνέχεια. Ξέρω πως θα με ζηλεύετε τώρα και καλά κάνετε. Η Hope ήταν γατούλα, δεν είχε αντίστοιχο, λιγομίλητη, εσωστρεφής, αγέλαστη αλλά η σαγήνη της με έκανε δέσμιό της. Όχι όμως και η δική μου εκείνην. Γύρισα στην Ευρώπη.

Ξαναβρήκα στο δρόμο μου τον Cave που στο μεταξύ είχε γίνει ψιλοφίρμα. Αντίθετα η καριέρα της πρώην του Anita Lane δεν έλεγε να απογειωθεί. Ενδύθηκα το ρόλο του παρηγορητή. Αφοσιώθηκα στο ρόλο μου και την είχα μη βρέξει και μη στάξει. Δείξτε αφοσίωση σε μια γυναίκα μάγκες μου και θα γίνει βούτυρο στο ψωμί σας. Έγινα η εξάρτηση της Ανίτας. Πηγαίναμε παντού μαζί, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στο Ρίο. Διακρίνομαι και σε πολλές φωτογραφίες της εποχής. Με κουβάλησε και στη Μελβούρνη να γνωρίσω τους γονείς της. Αλλά επειδή το να βαριέμαι γρήγορα είναι μια πλευρά του χαρακτήρα μου που καμιά δεν μπόρεσε να αλλάξει, την εναπόθεσα στα χέρια του φιλεύσπλαχνου Mick Harvey και πέταξα πάλι ελεύθερος.

Φυσικά συνδέθηκα και με άσχημες όλα αυτά τα χρόνια αλλά δε βρίσκω λόγο να σας αποκαλύψω τα ονόματά τους. Είχα επίσης και άπειρες απορρίψεις και δεν έχω πρόβλημα να σας αναφέρω μερικές: Tori Amos, Fiona Apple, Kate Bush, Anja Huwe, Heather Nova, Isobel Campbell...

Mic.gr, 2007